Του ΙΩΑΝΝΗ Γ. ΘΕΟΧΑΡΗ, τ. Λυκειάρχη
Ο Έλληνας περπατά, προχωρεί, προκόβει χιλιετίες, όπως ακριβώς το διαβάσατε χιλιετίες: ελεύθερος, αδούλωτος, ανυπότακτος, δημιουργικός στον τόπο του, την πατρίδα μας, στη δροσιά των κυμάτων του Αιγαίου μας, του Ιονίου και της αύρας του Ολύμπου και της Πίνδου. Σημαδιακή, σημαντική η ιστορική και πολιτιστική ζωή του, οικουμενικής αναγνώρισης και ακτινοβολίας στην αφύπνιση συνειδήσεων. Όλα αυτά με αγώνες, σκληρούς αγώνες και θυσίες ζωής. Αυτή τη μέγιστη αλήθεια, όπως και όλες τις αλήθειες βιώνουν, ζουν με έντονο κι ενσυνείδητο τρόπο, όποιος αγωνίστηκε, πόνεσε, μάτωσε στη ζωή. Οι οκνηροί, οι τεμπέληδες, οι ανεπρόκοποι, οι αχαΐρευτοι, οι ακαμάτηδες κατέχονται από μια άρρωστη διάθεση αποφυγής της εργασίας ή οποιασδήποτε άλλης προσπάθειας. Σαν να μη φτάνει αυτό εμποδίζουν να εργαστούν για προκοπή οι φιλόπονοι, οι εργατικοί, οι δραστήριοι. «Αιδώς Αργείοι!».
Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, της εφιαλτικής νύχτας που δεν έλεγε να ξημερώνει ούτε με τα ποτάμι αίμα των Ελλήνων, οι Μογγόλοι (Τούρκοι) μας πήραν περιουσίες, τη ζωή μας, τα παιδιά μας με το παιδομάζωμα με σκοπό τον εξισλαμισμό τους και την κατάταξή τους στα τάγματα των γενιτσάρων. Το άρρωστο ανατολίτικο μυαλό τους λειτουργούσε και λειτουργεί: απάνθρωπα, άσπλαχνα, ωμά, βάναυσα και βάρβαρα. Η βάναυση συμπεριφορά τους δεν σταμάτησε ούτε στην οδύνη, στο θρήνο της μάνας μπρος στη βάρβαρη αρπαγή των παιδιών της!!! Για να βιώσεις ορισμένες ανθρώπινες ψυχικές καταστάσεις πρέπει να έχεις ψυχή, εσωτερικό κόσμο, αυτοί δεν είχαν, ούτε έχουν!
Οι Μογγόλοι κατά την τουρκοκρατία μας τα πήραν όλα, εκτός από την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια, το αίσθημα τιμής, τη συμπεριφορά που βασίζεται στο σεβασμό, χωρίς μικρότητες, απρέπειες κ.λ.π. και το αίσθημα έντονης ικανοποίησης και αυτοεκτίμησης που έχει κάποιος για κάτι σπουδαίο, που έκανε ή που σχετίζεται με τον ίδιο π.χ. την ιστορία και τον πολιτισμό της χώρας μας.
Το αίσθημα της αξιοπρέπειας δεν επιτρέπει σε κάποιον να τον υποτιμούν, να του μειώνουν την τιμή ή την αξία ή που τον κάνει να μην καταδέχεται κάτι.
Το δημοτικό τραγούδι απαράμιλλα, ασύγκριτα λέει:
Ένας αϊτός περήφανος, ένας αϊτός λεβέντης
απ’ την περηφάνειά του κι απ’ τη λεβεντιά του
δεν πάει στα κατώμερα να καλοξεχειμωνιάσει
μόν’ μένει απάνω στα βουνά...
Ας δούμε εν ολίγοις τον όρο αξιοπρεπής, διότι έτσι κάπως συνειδητοποιούμε περί τίνος πρόκειται και βρισκόμαστε κοντά στον ηθικό ρυθμό του περήφανου, που δίνει ξέστομο με τη συμπεριφορά του την ηθική αντίληψη της ζωής.
Ο όρος αξιοπρεπής είναι αρχαίος Ελληνικός, πνευματική προσφορά του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος στο παγκόσμιο γίγνεσθαι για να σπιρουνίσει το είναι, την ύπαρξη σε πνευματικές αφυπνίσεις και ανατάσεις. Έτσι μπαίνουμε στην εσωτερική ζωή των «δρώντων» προσώπων του βίου, των προκομμένων, των εργατικών, των άξιων.
[< αρχ. αξιοπρεπής < άξιος+πρέπω].
Αξιοπρεπής είναι αυτός που συμπεριφέρεται, ιδίως σε δύσκολες στιγμές, με σεβασμό στον εαυτό του και τους άλλους, χωρίς απρέπειες, μικρότητες κ.λ.π. Αξιοπρεπής είναι αυτός που δεν εξευτελίζει κάποιον. Αξιοπρέπεια είναι η ψυχική στάση κατά την οποία το άτομο πιστεύει στην αξία της προσωπικότητάς του. Η αξιοπρέπεια είναι ευγένεια ήθους, ποιότητα του χαρακτήρα ενός ανθρώπου.
Λέγοντας «ανθρώπινη αξιοπρέπεια» δεν εκφράζουμε ηχηρές, έντονες, εντυπωσιακές λέξεις, αλλά συμπεριφορές ποιότητας στις οποίες ο σεβασμός της προσωπικότητας του ατόμου, αλλά και της προσωπικότητας των άλλων. Αυτός επιβάλλεται από την ανθρωπιά του, δηλαδή τη συμπεριφορά, τη στάση που ταιριάζει σε αληθινό, σε ψυχικά καλλιεργημένο άνθρωπο. Κανείς άλλος δεν κάνει τον άνθρωπο αξιοπρεπή παρά μόνον ο εαυτός του. Η ανθρωπιά γεννιέται στην οικογένεια, στη φυσική ομάδα των ατόμων που συνδέονται μεταξύ τους με φυσικούς δεσμούς και ζουν κάτω απ’ την ίδια στέγη. Καλλιεργείται στο οικογενειακό περιβάλλον από τις συμπεριφορές των γονιών, των αδερφών. Συνεχίζει την ανάπτυξή της στο Σχολείο, την κοινωνία, γενικά στην επικοινωνία, τις ανθρώπινες σχέσεις.
Μορφώνει, διαπλάθει, σχηματίζει ο άνθρωπος την αξιοπρέπειά του στην κατάλληλη οικογένεια, την ενδεδειγμένη, την πρόσφορη. Το ίδιο συμβαίνει και με το Σχολείο και την εν γένει κοινωνία. Κοντολογίς κάθε υγιής μορφωτική κοινότητα πρέπει να διαθέτει, να έχει αγωνιστικό πρόσωπο μέσα στο έργο της. Ο επιφανειακός, ο επιπόλαιος ο φαινομενικός καθωσπρεπισμός, δηλαδή η εμμονή σε ό,τι είναι κοινωνικώς αποδεκτό, κυρίως ως προς τη συμπεριφορά και την εμφάνιση είναι κρυφό απόστημα, παθολογική κοινωνική κατάσταση. Ο σωστός δρόμος, ο δρόμος του Θεού είναι η αγωνιστική πορεία της αξιοπρέπειας. Έτσι ο νοήμων άνθρωπος, δηλαδή αυτός που διαθέτει νοημοσύνη, που μπορεί να σκέφτεται, βαδίζει ανάμεσα απ’ τους συμπολίτες του με καθαρό μέτωπο, με αξιοπρέπεια και τιμή.
Εμείς οι Έλληνες είμαστε περιούσιος, αγαπητός, εκλεκτός λαός ανάμεσα στους λαούς του κόσμου. Ποιος το λέει αυτό; Η ιστορική και πολιτιστική πραγματικότητα. Με άλλη έκφραση, η προσφορά μας, η πνευματική παροχή στην οικουμένη για την αφύπνισή της από το λήθαργο του μύθου. Ίσως οι λαοί του κόσμου σκόπιμα ή από αδυναμία μορφώσεως να δυσκολεύονται να πλησιάσουν το μέγεθος της προσφοράς του Ελληνικού πνεύματος στη ροή των χιλιετιών. Αυτό συνέβαινε πάντοτε και ειδικά αυτό συμβαίνει σήμερα σε μέγιστο βαθμό και από λαούς «πολιτισμένους» ή και πολιτισμένους. Οι γενεσιουργοί παράγοντες, το γιατί, τα κίνητρα της πράξεως έκδηλα, εμφανή, ολοφάνερα και άδηλα, αφανή, συγκαλυμμένα υπάρχουν και μαρτυρούν ανεπάρκεια αντιμετωπίσεως. Ο καθένας μας βλέπει ή μελετά και αισθάνεται ή και σκέπτεται ανάλογα. Το θέμα είναι μείζον και είναι θέμα πραγματικά ειδημόνων!
Ίσως ερωτηθεί: Η διαφθορά της εποχής μας, ο ηθικός ξεπεσμός, η αλλοίωση των ηθικών χαρακτηριστικών του Έλληνα των ημερών μας, τι είναι; Μια νοσηρή πραγματικότητα άρρωστη ηθική παρουσία που έβλαψε, προξένησε βλάβη, ζημιά οικονομική και ηθική μέγιστη στη χώρα μας. Ίσως ακόμη, επί πλέον ερωτηθεί: Είμαστε όλοι οι Έλληνες διεφθαρμένοι; Η απάντηση είναι αρνητική. Όχι, δεν είμαστε όλοι οι Έλληνες διεφθαρμένοι, αλλά ελάχιστοι και δυστυχώς σε θέσεις – κλειδιά! Σε ένα φόρτωμα ξύλα, δύο τρία στραβά εξέχουν και δείχνουν όλο το φόρτωμα στραβό!
Η σύγχρονη Ελληνική πολιτική σκηνή πάσχει, νοσεί από ανίκανους, ανεπαρκείς, άσχετους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν διαθέτει και ικανούς, άξιους, επαρκείς. Καλό είναι, όπως λέει ο πολύπαθος λαός μας: «Να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι».
Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, της εφιαλτικής νύχτας που δεν έλεγε να ξημερώνει ούτε με τα ποτάμι αίμα των Ελλήνων, οι Μογγόλοι (Τούρκοι) μας πήραν περιουσίες, τη ζωή μας, τα παιδιά μας με το παιδομάζωμα με σκοπό τον εξισλαμισμό τους και την κατάταξή τους στα τάγματα των γενιτσάρων. Το άρρωστο ανατολίτικο μυαλό τους λειτουργούσε και λειτουργεί: απάνθρωπα, άσπλαχνα, ωμά, βάναυσα και βάρβαρα. Η βάναυση συμπεριφορά τους δεν σταμάτησε ούτε στην οδύνη, στο θρήνο της μάνας μπρος στη βάρβαρη αρπαγή των παιδιών της!!! Για να βιώσεις ορισμένες ανθρώπινες ψυχικές καταστάσεις πρέπει να έχεις ψυχή, εσωτερικό κόσμο, αυτοί δεν είχαν, ούτε έχουν!
Οι Μογγόλοι κατά την τουρκοκρατία μας τα πήραν όλα, εκτός από την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια, το αίσθημα τιμής, τη συμπεριφορά που βασίζεται στο σεβασμό, χωρίς μικρότητες, απρέπειες κ.λ.π. και το αίσθημα έντονης ικανοποίησης και αυτοεκτίμησης που έχει κάποιος για κάτι σπουδαίο, που έκανε ή που σχετίζεται με τον ίδιο π.χ. την ιστορία και τον πολιτισμό της χώρας μας.
Το αίσθημα της αξιοπρέπειας δεν επιτρέπει σε κάποιον να τον υποτιμούν, να του μειώνουν την τιμή ή την αξία ή που τον κάνει να μην καταδέχεται κάτι.
Το δημοτικό τραγούδι απαράμιλλα, ασύγκριτα λέει:
Ένας αϊτός περήφανος, ένας αϊτός λεβέντης
απ’ την περηφάνειά του κι απ’ τη λεβεντιά του
δεν πάει στα κατώμερα να καλοξεχειμωνιάσει
μόν’ μένει απάνω στα βουνά...
Ας δούμε εν ολίγοις τον όρο αξιοπρεπής, διότι έτσι κάπως συνειδητοποιούμε περί τίνος πρόκειται και βρισκόμαστε κοντά στον ηθικό ρυθμό του περήφανου, που δίνει ξέστομο με τη συμπεριφορά του την ηθική αντίληψη της ζωής.
Ο όρος αξιοπρεπής είναι αρχαίος Ελληνικός, πνευματική προσφορά του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος στο παγκόσμιο γίγνεσθαι για να σπιρουνίσει το είναι, την ύπαρξη σε πνευματικές αφυπνίσεις και ανατάσεις. Έτσι μπαίνουμε στην εσωτερική ζωή των «δρώντων» προσώπων του βίου, των προκομμένων, των εργατικών, των άξιων.
[< αρχ. αξιοπρεπής < άξιος+πρέπω].
Αξιοπρεπής είναι αυτός που συμπεριφέρεται, ιδίως σε δύσκολες στιγμές, με σεβασμό στον εαυτό του και τους άλλους, χωρίς απρέπειες, μικρότητες κ.λ.π. Αξιοπρεπής είναι αυτός που δεν εξευτελίζει κάποιον. Αξιοπρέπεια είναι η ψυχική στάση κατά την οποία το άτομο πιστεύει στην αξία της προσωπικότητάς του. Η αξιοπρέπεια είναι ευγένεια ήθους, ποιότητα του χαρακτήρα ενός ανθρώπου.
Λέγοντας «ανθρώπινη αξιοπρέπεια» δεν εκφράζουμε ηχηρές, έντονες, εντυπωσιακές λέξεις, αλλά συμπεριφορές ποιότητας στις οποίες ο σεβασμός της προσωπικότητας του ατόμου, αλλά και της προσωπικότητας των άλλων. Αυτός επιβάλλεται από την ανθρωπιά του, δηλαδή τη συμπεριφορά, τη στάση που ταιριάζει σε αληθινό, σε ψυχικά καλλιεργημένο άνθρωπο. Κανείς άλλος δεν κάνει τον άνθρωπο αξιοπρεπή παρά μόνον ο εαυτός του. Η ανθρωπιά γεννιέται στην οικογένεια, στη φυσική ομάδα των ατόμων που συνδέονται μεταξύ τους με φυσικούς δεσμούς και ζουν κάτω απ’ την ίδια στέγη. Καλλιεργείται στο οικογενειακό περιβάλλον από τις συμπεριφορές των γονιών, των αδερφών. Συνεχίζει την ανάπτυξή της στο Σχολείο, την κοινωνία, γενικά στην επικοινωνία, τις ανθρώπινες σχέσεις.
Μορφώνει, διαπλάθει, σχηματίζει ο άνθρωπος την αξιοπρέπειά του στην κατάλληλη οικογένεια, την ενδεδειγμένη, την πρόσφορη. Το ίδιο συμβαίνει και με το Σχολείο και την εν γένει κοινωνία. Κοντολογίς κάθε υγιής μορφωτική κοινότητα πρέπει να διαθέτει, να έχει αγωνιστικό πρόσωπο μέσα στο έργο της. Ο επιφανειακός, ο επιπόλαιος ο φαινομενικός καθωσπρεπισμός, δηλαδή η εμμονή σε ό,τι είναι κοινωνικώς αποδεκτό, κυρίως ως προς τη συμπεριφορά και την εμφάνιση είναι κρυφό απόστημα, παθολογική κοινωνική κατάσταση. Ο σωστός δρόμος, ο δρόμος του Θεού είναι η αγωνιστική πορεία της αξιοπρέπειας. Έτσι ο νοήμων άνθρωπος, δηλαδή αυτός που διαθέτει νοημοσύνη, που μπορεί να σκέφτεται, βαδίζει ανάμεσα απ’ τους συμπολίτες του με καθαρό μέτωπο, με αξιοπρέπεια και τιμή.
Εμείς οι Έλληνες είμαστε περιούσιος, αγαπητός, εκλεκτός λαός ανάμεσα στους λαούς του κόσμου. Ποιος το λέει αυτό; Η ιστορική και πολιτιστική πραγματικότητα. Με άλλη έκφραση, η προσφορά μας, η πνευματική παροχή στην οικουμένη για την αφύπνισή της από το λήθαργο του μύθου. Ίσως οι λαοί του κόσμου σκόπιμα ή από αδυναμία μορφώσεως να δυσκολεύονται να πλησιάσουν το μέγεθος της προσφοράς του Ελληνικού πνεύματος στη ροή των χιλιετιών. Αυτό συνέβαινε πάντοτε και ειδικά αυτό συμβαίνει σήμερα σε μέγιστο βαθμό και από λαούς «πολιτισμένους» ή και πολιτισμένους. Οι γενεσιουργοί παράγοντες, το γιατί, τα κίνητρα της πράξεως έκδηλα, εμφανή, ολοφάνερα και άδηλα, αφανή, συγκαλυμμένα υπάρχουν και μαρτυρούν ανεπάρκεια αντιμετωπίσεως. Ο καθένας μας βλέπει ή μελετά και αισθάνεται ή και σκέπτεται ανάλογα. Το θέμα είναι μείζον και είναι θέμα πραγματικά ειδημόνων!
Ίσως ερωτηθεί: Η διαφθορά της εποχής μας, ο ηθικός ξεπεσμός, η αλλοίωση των ηθικών χαρακτηριστικών του Έλληνα των ημερών μας, τι είναι; Μια νοσηρή πραγματικότητα άρρωστη ηθική παρουσία που έβλαψε, προξένησε βλάβη, ζημιά οικονομική και ηθική μέγιστη στη χώρα μας. Ίσως ακόμη, επί πλέον ερωτηθεί: Είμαστε όλοι οι Έλληνες διεφθαρμένοι; Η απάντηση είναι αρνητική. Όχι, δεν είμαστε όλοι οι Έλληνες διεφθαρμένοι, αλλά ελάχιστοι και δυστυχώς σε θέσεις – κλειδιά! Σε ένα φόρτωμα ξύλα, δύο τρία στραβά εξέχουν και δείχνουν όλο το φόρτωμα στραβό!
Η σύγχρονη Ελληνική πολιτική σκηνή πάσχει, νοσεί από ανίκανους, ανεπαρκείς, άσχετους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν διαθέτει και ικανούς, άξιους, επαρκείς. Καλό είναι, όπως λέει ο πολύπαθος λαός μας: «Να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι».
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments:
Post a Comment
Only News